Η ύλη του μαθήματος στοχεύει στην εισαγωγή των φοιτητών/τριών στις βασικές έννοιες της υγιεινής και στην ανάπτυξη της ικανότητας των φοιτητών/τριών Βιοϊατρικών Επιστημών να κατανοούν τις βασικές έννοιες της υγιεινής και επιδημίας, συμπεριλαμβανομένων των ειδών επιδημιολογικών μελετών καθώς και των εφαρμογών τους σε θέματα Δημόσιας Υγείας. Επίσης, παρουσιάζονται οι διαφορές των διαφόρων επιδημιολογικών μελετών και μελετώνται και να αναλύονται οι φυσικοί, χημικοί, βιολογικοί και εργονομικοί παράγοντες που επηρεάζουν την υγεία των εργαζομένων σε χώρους και εργαστήρια παροχής υπηρεσιών υγείας και διάγνωσης. Η γνώση της Υγιεινής και Επιδημιολογίας, δηλαδή της κατανομής και εξέλιξης των νοσημάτων και των παραγόντων που τις διαμορφώνουν ή μπορούν να τις επηρεάσουν, είναι σημαντική για την ολοκληρωμένη αξιολόγηση της υγείας ατόμων και πληθυσμών, αποτελεί προϋπόθεση για τη διαφορική διάγνωση και αξιολόγηση της θεραπευτικής αποτελεσματικότητας, παρέχει τη βάση για όλα τα θέματα Δημόσιας Υγείας και είναι απαραίτητη για την παρακολούθηση της σύγχρονης βιβλιογραφίας και την διενέργεια βιοϊατρικής έρευνας.
Περίγραμμα
Με την ολοκλήρωση των μαθημάτων οι φοιτητές/τριες θα είναι σε θέση να γνωρίζουν και να κατανοούν:
Να εξηγηθούν οι αρχές των ασθενειών με ειδική έμφαση στους μεταβαλλόμενους περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Να προωθηθεί η εφαρμογή της Επιδημιολογίας και της Υγιεινής στην πρόληψη των ασθενειών και την εξασφάλιση της υγείας, τόσο της περιβαλλοντικής όσο και της σχετικής με τα βιοιατρικά εργαστήρια.
Να μελετηθούν οι επαγγελματίες υγείας και οι υπηρεσίες που παρέχουν σε σχέση με τη υγεία και την αυξανόμενη ανάγκη για υπηρεσίες φροντίδας.
Να εξασφαλισθεί καλή απόδοση τόσο σε επίπεδο πρόληψης, όσο και προφύλαξης.
Να καθιερωθεί η βάση συνεχούς ενδιαφέροντος προς την Επιδημιολογία.
Να γίνει κατανοητός ο ρόλος της επιδημιολογίας στην εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και επάρκειας της φροντίδας και υγείας από τις υπηρεσίες της κοινότητας.
Τις σύγχρονες πρακτικές εφαρμογές της εργαστηριακής Ιολογίας στην κλινική πράξη.
Πώς να χρησιμοποιούν γενικά κείμενα, βιβλία αναφοράς και μια σειρά από άλλους πόρους για περαιτέρω ανάπτυξη της γνώσης μέσω της συνεχούς ανεξάρτητης μάθησης.